De tienjarige aansprakelijkheid van aannemer en architect
Er bestaan binnen onze wetgeving een aantal regels die de aannemer en de architect aansprakelijk kunnen stellen voor de door hen uitgevoerde werken. In vele gevallen zullen de gebreken in de bouwwerken met het blote oog kunnen waargenomen worden, in andere gevallen dan weer niet. Het is dan perfect mogelijk dat de aansprakelijkheid van deze vastgestelde mankementen hun oorzaak ergens anders vinden, bijvoorbeeld bij de aanlevering van gebrekkige materialen.
In de praktijk komt het erop neer dat de rechter steeds zal moeten nagaan welke de precieze omstandigheden zijn en hoe het gebrek ontstaan is. Hij zal zich hiervoor vooral laten leiden door deskundigen en de door hen opgestelde verslagen. Het meest interessante aansprakelijkheidsprincipe is de tienjarige aansprakelijkheid van de aannemer en de architect. Wat houdt die precies in?
Artikels 1792 en 2270 van ons Burgerlijk Wetboek
Artikel 1792 van ons Burgerlijk Wetboek stelt duidelijk dat indien een gebouw dat tegen een vaste prijs is opgericht, geheel of gedeeltelijk teniet gaat door een gebrek in de bouw, zelfs door de ongeschiktheid van de grond, de architect en de aannemer daarvoor gedurende tien jaar aansprakelijk zijn. Artikel 2270 voegt daaraan toe dat na verloop van deze tien jaar de architect en de aannemer ontslagen zijn van hun aansprakelijkheid, met betrekking tot de grote werken die zij hebben uitgevoerd of geleid.
Uit deze artikels kan opgemaakt worden dat onze wetgever een verzwaarde aansprakelijkheid in het leven heeft geroepen ten aanzien van aannemers (en ook architecten). De wetgever heeft dit gedaan niet alleen om de bouwheer te beschermen tegen gebreken in de bouw, maar eveneens om de openbare veiligheid niet in het gedrang te brengen. De wetgever is ervan uitgegaan dat de instorting van een gebouw een grote schade kan toebrengen aan deze openbare veiligheid. Dat brengt eveneens met zich mee dat het principe van deze tienjarige aansprakelijkheid van openbare orde is. Dat betekent dat partijen onderling dit principe mogen uitbreiden, maar niet mogen beperken of volledig afschaffen.
